De Dolomieten, baby!
We besloten om zaterdagochtend om 5 uur te vertrekken. Net als altijd is de 1e reisdag, de tocht door Duitsland. Rond 18 uur kwamen we aan bij ons hotel vlakbij Innsbruck in Oostenrijk. Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt, reden we zondag door naar ons verblijf in Pedraces vlakbij Bozen in Noord- Italië.
Airbnb verhuurder Andreas had in zijn advertentie niet gelogen: Wat een schitterend appartement! Het uitzicht vanaf het balkon was adembenemend! De keuken was van alle gemakken voorzien en we hadden elk onze eigen slaapkamer en badkamer. We hadden een lange reis achter de rug dus kozen we voor een rustige, zonnige spelletjesmiddag op het balkon.
Die avond pakten we onze spullen in voor de hike die we de volgende dag wilden gaan doen. We struinden het internet af naar een kortere en minder intensieve route. We vonden een website van een jongedame die vertelde over een wandeling van 3 uren, waarbij we rekening moesten houden met 2 steile klimmen. Dat leek ons wel te doen, per slot van rekening hadden we hiervoor de hele dag de tijd. We markeerden de route in onze telefoon en waren enigszins gerustgesteld dat het niet een hike van 10 kilometer zou zijn.
De volgende ochtend zaten we 7 uur in de auto en moesten ongeveer een uurtje door het berglandschap rijden om in de buurt van de Drei Zinnen te komen. We konden kiezen: We parkeren beneden en gaan met de pendelbus omhoog, of we rijden door en kijken of we boven een parkeerplekje kunnen bemachtigen. Wij kozen de laatste optie. Hiervoor stonden we 1,5 uur in de file. Toen het entreehokje in het zicht kwam, stapte er een vrouw naar buiten en begon auto's te tellen. Er ontglipte mij een vloekwoord, want ik was er zeker van dat de auto voor ons er nog in mocht en wij weer naar beneden zouden moeten rijden. De vrouw begon opnieuw te tellen. Wij en de auto achter ons mochten nog naar boven rijden! Wat hadden wij een geluk!
Eenmaal boven parkeerden we onze auto, checkten onze rugzakken en zetten onze wandelstokken op de juiste hoogte. We begonnen vol goede moed aan de 1e kilometers. In dit stuk zat er maar weinig hoogteverschil en was dus makkelijk te bewandelen. Dit gaf ons des te meer kans om van het immense uitzicht te genieten. Onderweg liepen we langs gebouwen, kerkjes, opgestapelde stenen en muurtjes, die ons van schaduw voorzagen tijdens onze pauzes. Wat een schitterende omgeving! Als je je ergens klein wilt voelen? Dan doe je dat hier zeker!
Na een flauwe daling diende de eerste klim zich aan, wat in mijn beleving de 1e van de 2 pittige klimmen was. Helaas konden we niets met onze telefoons, omdat we geen bereik hadden, dus konden we niets controleren. We namen onze tijd, liepen op ons eigen tempo en ik moest hier en daar even flink op adem komen. Maar hé! Ik deed het!!! Ik moest wel tegen mijzelf blijven herhalen dat we tijd genoeg hadden en ik het ook echt rustig aan kon doen.
We waren al langs de ene kant van de Drei Zinnen gelopen. Toen we boven aankwamen zagen we van een afstand de andere kant van de 3 beroemde bergtoppen. We hadden in 3 uren al een mooi stuk gelopen, dus naar mijn inziens zouden we nu sowieso op de helft moeten zijn. Met voor ons een diep dal en daarna de 2e steile klim, kon dat toch niet anders?
Het diepe dal was al afzien, want je moet je echt wel schrap zetten om niet als een bezetene die berg af te rollen of glijden. Het vooruitzicht dat ik daarna een klim moest maken van zo'n 80 meter hoogte met een helling van 20-25%, maakte mij een stuk minder vrolijk. Ik keek er als een berg tegenop, letterlijk en figuurlijk. De laatste maanden was 2,5 kilometer lopen op een rechte weg al een opgave, dit ging ik toch nooit halen?
Ik zei Elsa dat ze beter alleen door kon lopen naar boven, en dat ze dan boven wel op mij kon wachten. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Ik verzamelde mijn moed en begon met 20 stapjes per keer aan mijn klim omhoog. Achter deze berg lag ergens het pad naar onze auto, en daar wilde ik maar wat graag naar toe. Het kostte mij bijna een uur, waarin ik veel pauzes nam en baalde van mijn conditie.
Toen ik boven Elsa zag, liet ik mijzelf op een steen vallen. Ik waarschuwde haar dat ik het gevoel had, dat ik van mijn stokje zou gaan. Toen een grote vlaag van misselijkheid, waarbij mijn flessen-koel-zakje er aan moest geloven om de gevolgen hiervan op te vangen. Ik trilde, veegde mijn zweet af en dronk wat van het water wat Elsa mij gaf. Na zo'n 10 minuten was ik het zat en wilde ik doorlopen. We waren ondertussen zo'n 5 uren onderweg. De auto kon niet ver meer zijn.
We daalden en klommen, daalden en klommen. Ik wist eerlijk gezegd ook niet wat ik anders moest doen. Ik was mijn grenzen al ver gepasseerd en er leek geen einde te komen aan deze zware maar prachtige tocht. Teruggaan was geen optie.
We passeerden een eethuisje en besloten daar een lange pauze te houden. Ik dronk de lekkerste (en meest kostbare) appelsap in mijn bestaan. Het eten, droge worst met droog brood en smeerkaas, kreeg ik niet weg. Wel was het een goede plek om onze watervoorraad aan te vullen. We durfden op dat punt niet meer in te schatten hoe lang de wandeling nog zou duren. We konden dit nog steeds niet controleren. Ik vervloekte de vrouw die zei dat het 3 uurtjes zou duren.
Ik kan er kort over zijn: Het viel tegen. Na in totaal 8,5 uren lopen, rusten en klagen, zag Elsa een aantal geparkeerde auto's staan. Ze zei dat onze auto nog maar zo'n 100 á 200 meter lopen was. Met een heerlijke vleug cynisme zei ik haar dat ik er niets van geloofde. De woorden "Ik zweer het je! Nog 5 minuten!" waren de fijnste woorden die ik die dag hoorde. Ik hees mijzelf overeind en volgde haar het laatste stukje helling op. Toen ik de parkeerplaats op liep, reed Elsa al met de auto mijn kant op om mij op te pikken. Nu was het tijd om weer lekker terug naar het appartement te gaan. Ik was halfdood en tevreden tegelijk.
Oh ja, en achteraf gezien had Elsa het kaartje wel kunnen zien in offline modus.
We hadden al 2 afslagen eerder moeten nemen om daadwerkelijk de kortere route te lopen. Al met al werd het alsnog 10 kilometer.
Het was een lange wandeling. Ik heb scheldwoorden en vloekwoorden bedacht tijdens deze tocht die normaliter nooit in mij waren opgekomen. Ik was al stuk op 1/4 deel van de hike en heb mijzelf vervloekt dat ik deze uitdaging aan ben gegaan. Ik heb het allemaal enorm onderschat. Ik moet dan even klagen, even cynisch zijn om mezelf vervolgens weer een schop onder mijn kont te geven om door te gaan. Dat is de manier hoe ik met tegenslagen om ga.
Ik wist na deze wandeling dat het mij een aantal dagen zou kosten om weer op krachten te komen. Maar het was het allemaal waard. Ik heb grenzen verlegd en overschreden, ik heb gehiked in de Dolomieten en niet opgegeven hoewel ik dit wel 20 keer wilde doen onderweg. Wat heb ik prachtige vergezichten mogen bewonderen en wat was ik naderhand trots op mijzelf en alle 21.500 stapjes die ik die dag zette. De dagen daarna viel de spierpijn mee, de vermoeidheid bestreden we door aan een meer te gaan liggen chillen. Gelukkig hadden we goede bedden en heb ik een paar goede nachten geslapen voordat we naar het Gardameer vertrokken.
Na een aantal dagen wilden we nog graag naar Seceda om daar een wandeling te maken op een prachtige berghelling. Toen de parkeerplaatsen daar allemaal vol waren en het lastig was ergens anders een plekje te vinden, besloten we door te rijden naar ons verblijf ten zuiden van het Gardameer. Onderweg hebben we al genoten van de uitzichten. Toen we bij ons verblijf uit de auto stapten, bleek het zo'n 36 graden te zijn. Het was net of je een heteluchtoven instapte. Hoewel het verblijf veel kariger was dan we hadden verwacht, waren we intens blij met een goed werkende koelkast en airco-unit. We hebben die avond nog lekker gezwommen toen het al donker werd. Het water was lekker warm en toch verfrissend.
In de dagen daarna hebben we een culinaire Italiaanse ervaring genoten met pasta en pizza en zijn we naar het dorpje Sirmione gegaan om lekker te struinen en echte gelato te eten. We gingen langs het prachtige uitzichtpunt aan Jamaica beach en hebben nog een dagje op het strand Baia del Vento vertoeft, waarbij ik trouwens flink mijn rug verbrande. We konden het niet laten om ook nog een 'echt rondje Gardameer' te rijden voordat we 's avonds het terras op doken.
Diezelfde middag zijn we de grens naar Kroatië overgestoken. We zijn in Rijeka, Zadar en Bibinje geweest. Hier hebben we genoten van de Boulevard, de Adriatische zee, het strand en hebben we fijne herinneringen opgehaald tijdens de zonsondergangen. Ook mocht een cocktail op het terras niet ontbreken natuurlijk!
De terugreis hebben we in etappes gedaan. Hierdoor hebben gewandeld in gezellige Duitse dorpjes en fijne mensen leren kennen. De 2,5 week zijn voorbij gevlogen!
