Op naar Berlijn
En als afsluiter: Berlijn!
Na het bezoek aan Auschwitz werd het tijd om weer richting het Westen te gaan. Van Oswiecim was het toch ruim 6 uren rijden naar Berlijn. We verbleven daar in een hotel in het centrum. We besloten een kaartje te kopen voor het openbaar vervoer en onze auto ergens verderop in de parkeergarage te zetten. Ida en ik voelden ons beide niet helemaal fit, dus was het openbaar vervoer een fijne oplossing om de stad te verkennen.
Zo reden we langs de Brandenburger Tor, het huis van Angela Merkel en het Alexanderplein. Die middag zijn we door het centrum gelopen om een aantal dingen van dichtbij te bekijken.
Het centrum biedt in ieder geval veel gelegenheid tot winkelen. Dat hebben we uiteraard dan ook gedaan! December staat voor de deur, dus reden genoeg!
De Berlijnse muur
Uiteraard is het een goed ding dat de Berlijnse muur, en alles waar de muur voor stond, niet meer bestaat. Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik het wel bijzonder vond om de restanten van de muur te zien.
Ik was een jaar of 5 toen de muur werd afgebroken.
Hoewel ik toen niet snapte waar het over ging, voelde het wel als iets behoorlijk groots. Ik herinner mij de beelden op de televisie van honderden mensen op straat die samen de muur afbraken. Ze vierden feest. Anderen waren verdrietig.
Door het centrum van Berlijn loopt, langs de route waar de muur ooit stond, een sierlijke lijn als gedenkteken. Ik vind het maar moeilijk te bevatten dat vrijheid zo ineens beperkt kan zijn. Wat voor invloed zo'n muur moet hebben gehad op het dagelijkse bestaan van de bevolking. Het zal je maar overkomen, dat jouw stad betrokken raakt in een conflict tussen 2 grootmachten. En dat voor 30 jaar lang! De leefomstandigheden tussen de 2 stadsdelen waren niet met elkaar te vergelijken. Dit geeft mij toch wel stof tot nadenken.
Checkpoint Charlie
Na de 2e wereldoorlog werd tijdens de Potsdam conferentie besloten om Berlijn op te splitsen. Oost-Berlijn werd een Russische sector en West-Berlijn werd van de Amerikanen, Britten en Fransen.
Omdat Oost Duitsland al van de Russen was, bevond het Westelijke deel van de stad zich op Russisch grondgebied. Het bleek al snel dat Oost-Berlijn een stuk minder populair was. Het Westelijke deel maakte een economische groei door en het Oostelijke deel bleef achter. Veel mensen verlieten het communistische deel en trokken naar het Westen van de stad. Om dit tegen te gaan werd er een muur om West-Berlijn gebouwd.
Er waren nog enkele (zwaarbewaakte) openingen in de muur, waaronder Checkpoint Alpha, Bravo en Charlie. Vele mensen probeerden te ontvluchten en verloren hierbij hun leven. De achterblijvers kregen veelal last van 'muurziekte', een ziekte waarbij men het gevoel niet kan verdragen om opgesloten te zijn.
In november 1989 werd er vrij plotseling besloten om de grenzen van Oost naar West open te gooien. Iedereen was verbouwereerd en wisten niet goed wat ze moesten doen. Toen ze de volgende dag daadwerkelijk naar het Westen konden werd dit uitbundig gevierd, met onder andere het slopen van de muur. Al gauw werden ook de verschillende checkpoints afgebroken, niemand wilde nog herinnerd worden aan dit wrede verleden.
Als je nu naar de Frederikstrasse gaat, zie je dat er ondertussen een replica is gebouwd van Checkpoint Charlie ter nagedachtenis aan de muur en al zijn aspecten. De replica zelf is niet eens zo bijzonder, het zijn met name alle foto's en tekstborden die tentoongesteld staan in dit stukje stad. Vlakbij vind je het 'Mauermuseum' waar je nog meer kan leren over dit stukje geschiedenis. Al met al vond ik het erg indrukwekkend. Van elke reisbestemming neem ik een steentje mee. Ik kon het dan ook niet laten een stukje van de muur te kopen.
